Piano en cello vormen de hoofdmoot, maar daarnaast klinken lichte, elektronisch verwerkte klanken en allerlei voorwerpen die kleine accenten toevoegen aan het dromerige pallet op het debutalbum van Federico Albanese, een Milanees die tegenwoordig vanuit Berlijn opereert. In het eind van de jaren 1990 was hij als gitarist duidelijk aanwezig in de Milanese underground in diverse bands. Daarna werkte hij een aantal jaar in de filmwereld – deze periode heeft nog steeds invloed op zijn muziek: bij elk nummer zie je gemakkelijk filmfragmenten voor je. Vanaf 2007 vormde hij met Jessica Einaudi het duo La Blanche Alchimie onder welke naam twee albums met dromerige popliedjes vol melancholie verschenen. Die melancholie is op ‘The Houseboat And The Moon’ ook aanwezig, maar meer nog is de sfeer opgewekt dromerig. Het lijken post-romantische dromen van subtiel uitgesproken of langzaam beantwoorde gevoelens. Het is kamermuziek anno 2014: een echt studioalbum waar het om kleine details gaat, die minutieus zijn opgenomen met een Uher Royal Deluxe uit 1969. De nummers zijn repetitief en melodieus tegelijk. Het klinkt regelmatig als de pianopartijen in de soundtrack van ‘Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain’ van Yann Tiersen. Ook liggen asociaties met de pianonummers van Clint Mansell voor de hand. Het hele album is eigenlijk één concept grondig uitgewerkt waarbij piano en cello in gesprek met elkaar zijn, elkaar volgen en/of ondersteunen. De partijen zijn continu in harmonie als een pas verliefd stel; dat kan je gaan vervelen of het kan je hypnotiseren. In het laatste geval is het een album om bij op te staan en om mee naar bed te gaan.