De vooruitgeschoven single Bodies In The Dunes was een aandachtstrekker van formaat. Het nummer is een smerige, ruige splinterbom en Pop. 1280 uit New York leek de reïncarnatie te zijn van Cop Shoot Cop, The Birthday Party, Grotus en Savage Republic. Repetitieve, groovende gitaarnoise, industriële percussie, pompende bas, een dikke laag synths, beukende drums en een woedende zanger: dit alles leek het recept voor een veelbelovende debuutplaat volgestouwd met een vuile mix van post-punk, no wave, noiserock, Gothic en garagerock. Helaas bevat The Horror, een klein aantal nummers zoals bijvoorbeeld opener Burn The Worm niet nagelaten, niets dat dit prijsnummer maar enigszins compositorisch evenaart. Het album ademt weliswaar woede, agressie en nihilisme uit, de globale sfeer is op een geloofwaardige manier sinister en dreigend, maar het materiaal is te eentonig en de stem van Chris Bug te weinig dynamisch. (Dat bleek overigens ook al uit hun ep The Grid uit 2010.) The Horror is in hetzelfde bedje ziek als zo veel hedendaagse bands. Anno vandaag is het maken van echte albums namelijk ondergeschikt aan nummers die per stuk kunnen worden gedownload. In dit geval weten we allemaal welk nummer dat is. Gemiste kans die ze hopelijk live kunnen compenseren.