Helaas. Lumerians uit Oakland is een van die vele en tegenwoordig welig tierende bands die meesurfen op de kosmische golf die ooit gestart werd door Hawkwind en Spacemen 3 en vervolgens het Heelal werd ingestuurd door Wooden Shjips en Moon Duo, maar zelf nauwelijks een rimpel in het oppervlak weet te maken. Denk dus aan ritmische spacerock opgesmukt met een tikkeltje krautrock en Afrobeat, maar dan zonder de intensiteit en het vermogen de luisteraar écht mee te voeren naar een andere plaats zoals de hierboven opgesomde trendsetters. Dat ze naast Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse psychedelica uit de jaren 1960 en 1970 onverbloemd Can, Neu! en oude Sonic Youth als directe invloeden citeren, zet jammer genoeg geen zoden aan de dijk. Dat is helaas praat voor de vaak. Meer dan een stek in de subtop van het genre lijkt er voor dit viertal niet te zijn weggelegd. Niet dat ze met The High Frontier een draak van een album hebben gemaakt. Helemaal niet en met The Bloom of Smokies Tangle redden ze de spreekwoordelijke meubels nog enigszins, maar we worden hier eerlijk gezegd koud noch warm van, een gevoel van vrijblijvendheid dat ook hun recente liveshows niet konden wegnemen. Driewerf helaas dus.