Phillippe Petit is een bezig baasje. Labelbaas, deejay, recensent en radiopresentator. Sinds 2007 blijkt Petit ook talent te hebben als veelzijdig experimenteel muzikant en volgen na het internationale project Strings of Consciousness vele samenwerkingsverbanden met onder andere Lydia Lunch, Foetus, Cosey Fanni Tutti, Graham Lewis en Simon Fisher Turner. Een lijst om u tegen te zeggen, en resulteerde in een zeer divers pallet aan muzikale stijlen. Nooit hetzelfde willen doen, is het credo bij Petit, en dat is een aangename levenswijsheid. Zeker als dat ook nog eens verantwoorde muzikale resultaten heeft gebracht. Op The Haunting Triptych wordt er gehandjeklapt met K11 oftewel Pietro Riparbelli, een Italiaanse geluidskunstenaar. Beide beroeren hier een gitzwart vat aan dark ambient, met het welbekende stramien van verontrustende soundscapes, feedback en drones. Petit heeft een fascinatie voor soundtracks. We luisteren op ‘The Haunting Triptuch’ naar het geluid van zijn denkbeeldige spookfilm, waar het onrustig wachten is op de komst van het beest. Nooit hetzelfde, en dus wordt er op A Scent Of Garmambrosia elektro-akoestisch geëxperimenteerd met vele muzikanten, wat zich laat horen als wederom een fictieve soundtrack. Minder spiritueel dan een gemiddelde My Cat Is An Alien (kies er één van de 150), maar avant-gardistisch genoeg om onder de moeilijke geluidskunst te worden geschaard. Trompet, viool, gitaar en cello stoeien met collages, soundscapes en field recordings – het klinkt her en der even onsamenhangend als intrigerend. Liefhebbers van geluidsdepressies grijpen naar The Haunting Tryptych’; Garmambrosia is daarentegen eerder geschikt voor de onrustige muziekavonturier.