De ondertitel van deze review is drone me up, but slower than usual please. De plaat van Sunno))), de meesters van de traagheid, bevat geen nieuw werk maar is een heruitgave van het reeds in 1998 opgenomen debuut dat oorspronkelijk in een heel beperkte oplage verscheen via Hydrahead. Een paar honderd cds en een nog kleinere oplage dubbellps waren tegen de verwachtingen in al snel uitverkocht. Opgenomen in Mathias Schneebergers (The Obsessed, St.Vitus)Gas Chamber in Los Angeles zijn de eerste drie tracks van deze cd vintage Sunno))). Een massief en monumentaal geluid dat meedogenloos focust op subbassen. Greg Anderson en Stephen OMalley worden in deze oerbezetting bijgestaan door Stuart Dahlquist (ex-Burning Witch), die nog wat meer bas komt toevoegen. De plaat bevat trouwens de iets meer dan twintig minuten durende track Dylan Carlson, een letterlijk eerbetoon aan de leider van de band Earth, voor wie Sunno))) eindeloze bewondering koestert. Aan de oorspronkelijke Grimmrobe Demos werd voor de gelegenheid één nummer toegevoegd. Grimm + Bear It werd live opgenomen op 1 mei 1999 in Gabah, Los Angeles en was voorheen enkel te vinden op de vinylversie (500 exemplaren) van Flight Of The Behemoth. John Wiese, met wie de band recentelijk ook live samenwerkt, kreeg de kans om het nummer te bewerken. Hij maakt de track wat noisier en rekt de reeds lang uitgerekte tonen nog wat langer, wat het beoogde effect alleen maar verhoogt. Rap naar de winkel, voor deze zeer trage plaat. En koop meteen het pareltje van Hyatari. Dit powertrio uit Huntington, West-Virginia levert een monumentaal schijfje af, een langgerekte suite opgedeeld in zeven bewegingen. Een intro van twee minuten doet de luisteraar de oren spitsen, waarna traag maar zeker een heftige en doomy sfeer wordt opgebouwd. Elk nummer klinkt heviger en sneller dan zijn voorganger, om halverwege de vierde track de omgekeerde beweging te maken. De muziek is minder bombastisch en minder echte body music dan Swans in hun beginperiode, minder arty farty ook. Hyatari is wel minstens zo meeslepend en magistraal en verrijkt zijn donkere en doomy metal met een onhoudbare experimenteerdrift. De voortdurende tempowissels en onverwachte bas- en drumaanslagen houden de muzikaal opgewekte trip uitermate interessant. Deze plaat is, zeker met een koptelefoon beluisterd, een mokerslag die blijft nazinderen. Ze heeft dan ook hetzelfde effect als Sleeps Dopesmoker, Khanate of Sunno))), tranceverwekkende en tegelijk heel technische metal met weinig vocals maar des te meer energie en rauwe spanningskracht. The Light Carriers is er voor mensen die denken dat Isis en Cult Of Luna baanbrekende metal maken. Probeer Hyatari en u zult nog maar zelden zo snel van uw sokken zijn geblazen. (www.hyatari.com)