Zoals dat bij het debuut ‘Everyone Alive Wants Answers’ nog wel het geval was, is deze opvolger niet tot stand gekomen door de systematische sampling met de computer, maar door Colleens zelf ingespeelde composities en verdraaid gebruik van pedalen (zie artikel Gonzo 65). Verschillende instrumenten nemen de hoofdrol, onder meer cello, gitaar, glockenspiel, glazen harmonicon en melodica met daarnaast verscheidene zelf te ontdekken bijgeluiden. Het is een tocht in een sprookje waar de sfeer niet meer zo desolaat is als verwacht. De melancholie (vaak aanwezig bij Parijse artiesten) blijft de boventoon voeren, zij het een opgewekte variant ervan. De pijnloze angel zit hem vooral in de opbouw van de composities. Effecten doemen langzaam op of deemsteren ongemerkt weg, melodiëen komen op gepaste tijden; en climaxen volgen elkaar snel op wanneer een mengeling van deze effecten elkaar vastpakken. In de tracks ‘I’ll Read You A Story’ en ‘Bubbles Which On The Water Swim’ is dit tot in de perfectie doorgevoerd en bij ‘The Golden Morning Breaks’ is welhaast een meepingelende Four Tet te bespeuren totdat deze zich omdraait en zich onthult als de jonkvrouw zelve. Een jonkvrouw die zich graag inlaat met barok, lawaaierige rock en Indonesische gamelan folk. Voor de historici: de titel verwijst naar een 16e eeuwse compositie van John Dowland. Dit sprookje heeft een open einde waarna de nachtkaars langzaam uitdooft. Snaveltjes dicht en oogjes toe.