Het Duitse Long Distance Calling presteerde het tot nu toe om hun albums volledig instrumentaal te houden, op één nummer per plaat na. Voor hun vierde, dit The Flood Inside, kiest de band ervoor om een echte zanger aan te trekken die zowat de helft van de nummers van zijn tenenkrullend gekweel mag voorzien. De man, Martin Marsen Fischer (Pigeon Toe, ex-Fear My Thoughts) mag frontmannetje wezen en doet de band meteen als een bende verlopen stadionrockers klinken. Bij opener Nucleus hebben we al meteen veel zin om de download gewoon van onze pc te kieperen. Edoch, we proberen elke te bespreken plaat helemaal te beluisteren en gaan hier dus ook nog even wachten om de boel in de eeuwige vergeetputten te deleten. Inside The Flood opent met wat samples, wat spoken word die aan een oude SF-film doet denken, terwijl de muziek het midden houdt tussen post- en progrock. Onze tenen worden iets rustiger, maar onder de indruk zijn we nog steeds absoluut niet, zeker niet als we de typische geluidsmuur naar het einde toe te slikken krijgen. Tja, Reimut von Bonn is het afgebold en allerlei gasten krijgen zijn plaats toebedeeld. In Welcome Change bijvoorbeeld is dat Vincent Cavanagh (Anathema) die de zang verzorgt, en ook bluesman Henrik Freischlader, Mario Cullman, Alex Komlew, Robot Koch en Peter Carlsen mogen al dan niet op meerdere nummers een steentje bijdragen. Het lijkt hoogdravend, is het bij momenten ook. Meermaals denken we te maken hebben met inteelt van Muse, Placebo en een leeg voetbalstadion waar vorige week Genesis speelde, al zijn die laatsten nauwelijks van invloed op Long Distance Calling.