In een uitverkochte Ancienne Belgique kwam het geflipte gezelschap The Flaming Lips hun nieuwe album ‘Embryonic’ voorstellen. Een dolgedraaide plaat die door recensenten nu al een cultklassieker wordt genoemd. Of toch bijna alle recensenten, er zijn er natuurlijk altijd die muziek zonder strofe-refrein niet begrijpen en de plaat dan maar slecht vinden. Maar goed.
Het optreden begon met een waarschuwing vooraf van zanger Wayne Coyne. Mensen op het gelijkvloers van de AB werd vijf minuten voor de start van de show vriendelijk verzocht hun sigaret te doven (nochtans mag er niet worden gerookt) en snel hun biertje op te drinken. Kwestie dat er geen ongelukken gebeuren als hij met zijn gigantische spacebubble het publiek inkomt. En ja hoor, vijf minuten later is het zover. Op het gigantische scherm dat achteraan op het podium staat opgesteld verschijnt een hippiemeisje dat naakt staat te dansen. De kleuren zijn die van de betere vloeistofdia uit de jaren 1970. Het meisje legt zich en tussen haar gespreide benen verschijnt een lichtvlek die steeds groter wordt. Plots gaat er in het scherm een deurtje open en verschijnen één voor één de groepsleden Steven Drozd, Kliph Scurlock en Micheal Ivins. Ondertussen wordt de gigantische doorzichtige strandbal met daarin Wayne Coyne opgeblazen. Na een korte verkenning van de zaal daarmee komt dit balorkest van de planeet Zork pas goed onder stoom met hun klassieke opener ‘Race For The Prize’. Tientallen grote kleurige ballonen worden in de zaal geworpen, kanonnen spuiten massa’s confetti de lucht in, aan de zijkant van het podium verschijnen fans verkleed als witte yeti’s en meisjes in space-outfits die wild meedansen. Net als je denkt dat je dit al eens te veel van de Lips hebt gezien verschijnt tijdens het, uit de nieuwe plaat afkomstige, krautrockende ‘Silver Trembling Hands’ een gigantische King Kong ten tonele. Wayne Coyne werkt dit nummer dan ook maar af in de nek van deze creatuur. En zo gaat de waanzin maar door. Jammer genoeg zakt het tempo van de set soms in door te lange pauzes tussen de nummers. Pauzes waarin Wayne Coyne het soms makke publiek probeert op te zwepen. Overtuigend zijn wel de versies van ‘In The Morning Of The Magician’ (Uit Yoshimi Battles The Pink Robots) en ‘Convinced Of The Hex’ van de nieuwe plaat. Na dat laatste nummer wordt de onconventionele single ‘I Can Be A Frog’ ingezet, waarin het publiek de rol van Karen O (Yeah Yeah Yeahs) soms met verve overneemt. Na het ingezakte middenstuk slaan The Flaming Lips echter terug met de laatste songs. Een ontroerend ‘Yoshimi’, een door Steven Drozd gezongen ‘Pompeii Am Götterdämmerung’ (nummer waarin Wayne Coyne een gigantische gong bespeelt) en The W.A.N.D., waarin de groep nog eens volop mag uitfreaken. Nog één keer keren ze terug om hun oude hit ‘She Don’t Use Jelly’ te spelen. En dan komt het definitieve einde met de hymne ‘Do You Realize’. ‘Do you realize that everyone you know someday will die ?’ wordt meegekeeld door de tweeduizend aanwezigen, de yeti’s gaan nog één keer uit hun dak. En dan is het tijd voor de eindconclusie. Wayne Coyne zingt nog altijd, een beetje, vals. We zagen deze show al (te) vaak en zo goed als de legendarische show in de Gentse Vooruit in 2006 zal het misschien nooit meer worden. Maar dat was dan ook van het beste wat we ooit op een podium zagen. Maar voor een avond geflipt entertainment ben je bij The Flaming Lips nog altijd aan het goede adres. Met een grote glimlach op ons gelaat verlieten wij de zaal.
Gezien: The Flaming Lips – Ancienne Belgique, Brussel – 9/11/2009