The Falling Rocket is een dubbellp met in totaal negen nummers, waarbij meteen opvalt hoe strak de duur is begrensd. Zo bevat de eerste lp vier nummers van alle exact tien minuten en tien seconden. En dan die mysterieuze namen voor de composities: Lacaille 8760, 55 Cancri, Deneb, Cha 110913. Een korte speurtocht onthult dat het allemaal namen zijn van sterren. Moeten we de tracks beluisteren als auditieve interpretaties van kosmische materie en gebeurtenissen? Zon beetje vergelijkbaar met de (eveneens) dubbellp Zeit van Tangerine Dream uit 1972? Wat beide platen in elk geval gemeen hebben is de donkere drones waaruit de composities zijn opgebouwd. Mathieu houdt het ditmaal behoorlijk minimalistisch en heeft daarvoor bijna alleen een Farfisa orgel, een grammofoon, een Hohner electronium en een radio gebruikt. De opzet van de stukken is steeds ongeveer hetzelfde, maar anders in uitvoering: dichte lagen van aanzwellende en wegebbende tonen, vaak over een basis van weer een aanhoudende, meestal sterker vibrerende toon. De intensiteit, het materiaal, de variatie en de textuur verschillen. Ingeklemd tussen de twee puurste, soberste composities klinken ruisende, brommende en dreigende drones, dan weer snerpende tonen; en op de tweede plaat een aantal malen zware, gruizig industrieel aandoende droneweefsels. Het minimaal en afgebakend auditief terrein verkent Mathieu tot in de uithoeken, met bijna negentig minuten aan fantastische, kosmische dronemuziek als resultaat. The Falling Rocket zal keer op keer een fijne luisterervaring zijn.