Sean Kennedy is de schrijver van alle nummers van Blood Ceremony. Muziek en occulte teksten zijn van zijn hand, net als het gitaarwerk. Toch is het Alia O’Brien die alle aandacht naar zich toe trekt. Ze neemt niet alleen de meeste zang voor haar rekening, maar fleurt (alhoewel) het gros van de nummers ook op met haar dwarsfluitsolo’s. Inderdaad, we dachten dat we genoeg hadden aan Ian Anderson, op één been de dwarsfluit hanterend en Jethro Tull aanvoerend. Die band is het grote voorbeeld voor dit uit Toronto, Canada afkomstige collectief, en dat is er heel goed aan te horen. Blood Ceremony klinkt op hun derde plaat heel erg folky, behalve in de eerste twee songs, waar Black Sabbath-riffs zeer aanwezig zijn, tot verdacht bijna deze oer doomband kopiërend. De Canadezen omzeilen die vergelijking een beetje door de toevoeging van veel tot zeer veel dwarsfluit, tot we denken dat er een ons ene oor in ging en er aan de andere kant is in blijven steken. Blood Ceremony kan niet echt kiezen tussen folk en klassieke hardrock, en alleen de teksten boordevol mystiek en verwijzingen naar jaren 1970 horrorfilms, zijn enigszins interessant. De band ademt de jaren 1970, zo veel zelfs dat het té wordt, en dat is zelden goed. Tenzij voor liefhebbers van Uriah Heep, Fairport Convention, Witchfinder en andere oldtimers. Dan is het ongetwijfeld feest. Ergens, in de dwarsfluit.