Het debuut ‘Free Time!’ van Pinkunoizu werd nauwelijks een jaar geleden door ons nog als wisselvallig maar interessant betiteld. Duidelijk was dat de Denen niet van plan waren om zich tot een genre te beperken, maar de mix van noise-, kraut- en psychedelische rock met jazz- en popinvloeden kwam nog niet in alle nummers even goed uit de verf. Het idee was er, de uitwerking liet nog over. Op ‘The Drop’ valt alles echter op zijn plek en lijkt Pinkunoizu de verbindende formule te hebben gevonden. Blues wordt op natuurlijke wijze met krautrock en Afrobeat gecombineerd, psychedelische rock met jazz en elektropop. Alles lijkt te kunnen, en alles werkt. Zo lijk het in nummers als ‘The Great Pacific Garbage Patch’ of ‘Pyromancer’ haast alsof Neu! en JJ Cale de handen in een hebben geslagen. Combinaties die niet geheel voor de hand liggen en op papier zelfs onmogelijk lijken, worden door Pinkunoizu moeiteloos aan elkaar gekoppeld. De kritiek die bij ons klonk bij het debuut en de ep ‘Second Amendment’, is met ‘The Drop’ dan ook verdwenen als sneeuw voor de zon. Heel ‘The Drop’ ligt op het niveau van de uitschieters van de voorgangers en een van de uitschieters van de ep (‘Tin Can Valley’) gaat hier zelfs op herhaling. ‘The Drop’ is de plaat waar de belofte waar wordt gemaakt en waarmee Pinkunoizu een mooie plaats kan gaan bevechten in de huidige kraut- en psychedelische rockrevival, ergens tussen Suuns en Moon Duo.