Twee jaar terug pronkte de naam Rachel Zeffira voor het eerst prominent op de hoes van een langspeler. Niet in een gastrol als multi-instrumentalist of zangeres, maar naast Faris Badwan van The Horrors in het duo Cat’s Eyes. Een half uur girlpop in de traditie van Phil Spector, verwijzend naar de jaren 1960 met flarden shoegaze in de mix. Op haar solo debuut gooit de Canadese opera sopraan het echter over een andere boeg. Kalm broeiende orkestrale pop met arrangementen aansluitend bij de klassiek geschoolde, maar ingehouden stem van Zeffira. In sfeer erg aansluitend bij de shoegaze van eind jaren 1980, maar dan wel in een huiskamerorkest uitvoering. Het is alsof Zeffira de nummers van alle noise en feedback heeft gestript en enkel een basale kern van kleine piano, fluiten, kleine percussie en verdwaalde gitaarerupties laat staan. Etherische akoestische shoegaze en krautrock, een geluidsmuur opgebouwd met kleine middelen, met veel ruimte voor rust en stilte. Waar de My Bloody Valentine cover ‘To Here Knows When’ het beste toont wat de Canadese met haar eigen nummers wil bereiken. Ontdaan van alle lawaai blijft de overweldigende herrie en impact van het origineel staan: de enorme kracht van stilte en teruggeschroefd volume. De kracht die gelegd wordt in de echo van de ruimte en de enorme brede stem van Zeffira zelf over een bodem van minimale arrangementen, echo en lange, uitgerekte tonen.