Jim Haynes is helder over wat hij doet: I rust things. Dat komt vooral tot uiting in zijn beeldende kunst, maar is ook de drijfveer achter zijn muziek (de twee kwamen mooi samen in de picture disc van zijn album Eraldus/Eravaldus). Niet dat hij met het geluid van het roestproces zelf werkt (heeft iemand dat al eens geprobeerd?), maar zijn muziek gaat wel over verval, erosie van geluid tegen een tijdloos decor. Dat is althans de theorie, en met een beetje goede wil is dat er ook allemaal wel in te horen, maar zonder onderbouwing werkt The Decline Effect ook prima. Vier lange soundscapes met een sinistere sfeer, waarin de drones zich langzaam ontwikkelen, terwijl minimale, bewerkte omgevingsgeluiden voor het detail zorgen. Het eerste nummer lijkt direct afgekeken van Nurse With Wounds ‘Homotopy For Marie’ (minus de kermende stemmen), en ook de rest van de plaat beweegt zich in het territorium waar naast Nurse With Wound ook bands als The Halfer Trio en Crawl Unit zich ophouden. Kant b van deze dubbel-lp is gebaseerd op veldopnames van een geiser en andere geothermale verschijnselen, en sist, borrelt en ruist langzaam maar zeker naar een lawaaiige climax. In de laatste twee nummers komt Haynes controle over de verhouding tussen eroderend detail en tijdloze ruimte het best tot zijn recht. Eerst een nog nagloeiend postnucleair landschap waarin het getik zowel de geigerteller, als het langzaam vervallen van de isotopen lijkt te zijn. En tenslotte het toepasselijk getitelde Cold, waarin de luisteraar omringd wordt met glaciale drones, nauwelijks herkenbare omgevingsgeluiden en incidentele opwellingen van treurig geluid. Na een laatste ontlading van gruizige ruis sterft alles langzaam weg, vervallen, vergaan.