Andrew Cyrille mag aftrappen op een van de 2000 zoveelste albums op het Duitse ECM label (‘The Most Beautiful Sound Next To Silence’). Het is ‘m gegund want de man heeft een enorme staat van dienst en nadert met rasse schreden de tachtig. Maar degene die toch alweer gauw de hoofdrol speelt (waarschijnlijk zonder het echt duidelijk te willen) is gitarist Bill Frisell, een van de invloedrijke jazzgitaristen van de afgelopen decennia. Met zijn vloeiende spel dat bol staat van verrassend gebruik van effecten bepaalt hij de grote lijnen en dat is eigenlijk ook niet meer dan logisch. Toetsenist en oude rot Richard Keitelbaum valt wat weg, maar met wat rake akkoorden werkt–ie toch maar mooi mee aan een gezonde basis. Aan relatieve nieuwkomer en contrabassist Ben Street om alles te stroomlijnen met soepele en overal op inhakende maar toch ook een eigen weg gaande baslijnen. Alles bij elkaar zijn het een sfeervolle, relaxte en uiterst beheerste opnamen waarbij af en toe ook nog eens stevig te keer gegaan wordt, maar alles binnen het nette en aangename hoor.