Dit najaar viert Cold Meat Industry twee decennia opereren in Het Donker. De afgelopen twintig jaar leverde het Zweedse label de geluidsband van alles wat balanceerde op de afgrond van (death) industrial, (dark) ambient, martial en Neofolk. De eerste jaren vonden uitsluitend Scandinavische acts onderdak, maar gaandeweg vond ook de rest van de wereld de weg naar thuisbasis Linköping. Daarmee ging ook een verschuiving in het geluid gepaard. De eerste releases hielpen voornamelijk mee het dark ambient genre definiëren, terwijl later het stilistisch spectrum radicaal werd opengetrokken. Het folkaandeel nam daarbij aanzienlijk toe. De voornaamste namen die mee de reputatie van CMI vestigden zijn tot op de dag van vandaag tot de verbeelding sprekende en genredeterminerende acts als Brighter Death Now, Raison DÊtre, In Slaughter Natives, Deutsch Nepal, MZ.412, Ataraxia en in mindere mate Coph Nia en Desiderii Marginis. Zij vormen de ruggengraat van het label. Zij waren het die in de pioniersjaren de bakens uitzetten. Bij de recentere lichting (Decadance, Stormfågel, Foundation Hope, ) valt echter helaas op dat de spoeling aanzienlijk dunner is geworden. Alleen Rome valt op in positieve zin, maar het is opletten geblazen dat hij niet genekt wordt door zijn eigen overproductiviteit. Confessions DUn Voleur DAmes is immers al het tweede album op circa evenveel maanden. De nieuwe ligt volledig in de lijn van de vorige, Nera, en is misschien wat minder heftig, maar voor de rest deelt Rome nog steeds een brits met militaire kampgenoten Death In June en Der Blutharsch. Johan Levin levert met Seven Sorrows voor de zesde keer degelijk vakwerk af, maar ook niet meer dan dat. Naar onze mening is hij altijd al wat het zwakke broertje van de (dark ambient) familie geweest. Zeker in vergelijking met de standaardwerken van Raison DÊtre. Een zeer aangename verrassing en dat was toch al een hele poos geleden wat CMI betreft- ten slotte zijn de drie door merg en been gaande covers van Arthur Brown (Fire), The Rolling Stones (Sympathy For The Devil) en vooral Front 242 (Religion) op The Dark Illuminati A Celestial Tragedy In Two Acts van het bombastische Oorlogstrio Coph Nia. Ook de rest is prima, maar zo tergend traag, episch en onderhuids kolkend hadden we de originelen nooit gehoord. En dat bevestigt nog maar ns de stelling dat een goede cover nog altijd te verkiezen valt boven een slecht origineel. Laat dus maar die komen, die covers!