Vier meisjes, afkomstig uit Arcata, California. Ze noemen zich allevier Fay. En toch zijn er maar twee familie van elkaar, de tweelingzussen Lizz en Sara. Dit moeten The Ian Fays zijn. Een groep die op haar debuut ragfijne elektronica vermengt met lofi-pop. Songs die soms worden doorkruist met het geluid van een, per definitie, overstuurde Casio. Een orgel dat een hoofdrol speelt in bijvoorbeeld het bijna dansbare ‘The Dance Song’. Verder maken ze gebruik van xylofoons, accordeons en bekers gevuld met water om hun muziek verder vorm te geven. De naïef klinkende stemmen zingen liedjes over bedrog en liefde, wanhoop en verlangen. Stemmen die zachtjes in onze oren nazinderen. En toch sluipt er ook voldoende humor in de songs. Wat wil je met titels als ‘Its Okay To Use The F-Word In A Break-Up Song’. Verveling krijgt door de korte duur van dit debuut geen kans om toe te slaan. Deze meisjes brengen slaapkamerpop voor mensen die wel eens in hun bed wakker liggen. Starend naar het plafond. Denkend.