Graves At Sea is er eindelijk in geslaagd om een langspeeldebuut klaar te stomen. De band bestaat namelijk al sinds 2002, maar op wat singles en splits na, gaf de groep nooit veel teken van leven. Dat komt voornamelijk door de uiterst instabiele groepsbezetting. Leden beginnen eraan, geven er net zo snel de brui aan en duiken jaren later weer op, voor even. Nu lijkt het echter menens te zijn. Het kwartet toerde uitgebreid met Sourvein om zich klaar te stomen voor de uppercut die ‘The Curse That Is’ geworden is. Acht nummers staan er op de plaat, goed voor vijf kwartier snoeiharde doom en sludge. Of toch bijna, want het voorlaatste nummer (‘Luna Lupus Venator’) drijft op strijkers en is, op de finale van ‘Dead Eyes’ na, het enige rustpunt in een verder verschroeiend werkstuk dat eigenlijk net te lang duurt om effectief te zijn. De plaat begint uitermate sterk met het titelnummer, drijvend op fantastische riffs. Er volgen nog een paar klasbakken, waarin voldoende variatie zit om het boeiend te houden. Maar zowat halfweg hebben we het wel gehoord en lijkt Graves At Sea te verzanden in zijn eigen trucje. Vijftien jaar heeft het kwartet hierover gedaan. De helft is goed voor de volgende plaat, zowel qua tijd als lengte. Het uit Brooklyn afkomstige kwintet Tombs, actief sinds 2007, had geen zin in een lange plaat. Vijf nummers moeten volstaan als gevarieerd visitekaartje. Gevarieerd, inderdaad, want Tombs houdt niet van één genre. Opener ‘The World Is Made Of Fire’ gaat er als een pijl vandoor en mengt traditionele black metal met snoeiharde sludge. ‘Obsidian’ is een hemels donker nummer dat onmiddellijk in ons hoofd blijft plakken. Machtige riffs, sterke stem en melodie. Waarna Tombs voor de resterende drie nummers een andere richting inslaat. Gothic heavy rock, vooral door de stem die niets meer gemeen heeft met de stem van de voorgaande twee nummers. Black metal, sludge en zware industrial vormen de muzikale basis, maar door de logge gothicstem is dit toch wel even wennen. Niet dat Tombs zich daar iets van aantrekt. De band staat erom bekend graag te experimenteren en biedt met deze ep meteen voor elk wat wils. Wrong uit Miami, met leden uit Kylesa en Torche, debuteert met een plaat die eigenlijk heel erg in het straatje van de vroege Melvins past. Snel dus, drijvend op bas en drums die gecompliceerde ritmes laten horen en waarop de gitaar lekker loos mag gaan. Hier en daar horen we invloeden van noiserockbands als Unsane en naar het einde toe ook wat Monster Magnet in hun minst psychedelische doen. Het is tien nummers nostalgisch genieten waarna we met de afsluiter uit onze droom worden gekatapulteerd omdat dit toch wel heel erg ondermaats klinkt in vergelijking met de rest.