Jazz, we kennen mensen die alleen al bij het horen van het woord groen beginnen uit te slagen. Die er snel vandoor gaan om maar niet te worden blootgesteld aan die auditieve kwellingen. Voor dit soort mensen zijn de tracks die King Britt verzamelde op deze Cosmic Lounge waarschijnlijk dan ook pure foltering. Dit is niet groovy, jazzy, funky muziek, dit is een verzameling van tracks uit de vroege jaren 1970, de jaren dat de meest weirde jazzmuziek ooit werd geproduceerd. Sun Ra kent ze wellicht wel, al is het maar bij naam. Het was de periode dat jazzmuzikanten begonnen te experimenteren: niet alleen met moderne mogelijkheden synthesizers maar ook volop instrumenten uit de wereldmuziek gingen gebruiken: allerlei soorten fluiten, tablas en Afrikaanse percussie-instrumenten. King Britt plaats nu elf tracks uit deze periode na elkaar op deze verzamelaar. Daarbij heeft hij buiten Herbie Hancock de bekende namen links laten liggen. De ex-Digable Planet maakte ook er ook geen mix-album van. Alle nummers staan gewoon netjes achter elkaar, al merk je wel dat Britt ze bewust in een bepaalde volgorde heeft geplaatst. Opener Kawaida van Herbie Hancock zet meteen de toon: tegen een achtergrond van synths en fluiten horen we een bezwerende stem iets reciteren. Daarna wordt de trip verder gezet richting kosmos met tracks van o.a. Don Cherry, Eddie Henderson en Grachan Moncur III. Eindpunt is Doug & Jean Carnes versie (met vocalen) van, het van John Coltrane bekende, Naima. Maar of veel luisteraars dit eindpunt in één beluistering zullen halen, is de vraag. Wie bekend is met King Britts vorige platen krijgt hier wel iets anders voorgeschoteld. The Cosmic Lounge Volume One is zeker geen makkelijk verteerbare kost. Dit is kosmisch krachtvoer voor de ervaren psychonaut. Houston, we dont have a problem.