Een kleine eeuw later blijven de veldslagen van de Eerste Wereldoorlog niet alleen herdacht worden door officiële instanties, maar leven ze ook verder in de kunsten. Ging het Belgische Amenra het nog zoeken bij de dodenakker in de Westhoek, dan noemde dit Franse vijftal zich naar een van de gruwelijkste veldslagen en dieptepunten uit de geschiedenis van de mensheid. De Slag bij Verdun (1916) kostte het leven aan meer dan 700.000 militairen, verdeeld over het Franse en Duitse kamp. Het vormde al de inspiratie voor enkele oorlogsfilms, waaronder Stanley Kubricks klassieke ‘Paths Of Glory’, maar nu dus ook voor deze band, die genadeloos beukende sludge combineert met schreeuwerige hardcore op een manier die vooral muzikaal aan Amenra doet denken. ‘Sons Of The Atom’ klinkt aanvankelijk vooral als een vertraagde Black Sabbath, maar speelt het spelletje donkerder en mistroostiger, met sombere riffs en slepende galeienritmes die een beeld van mistroostigheid en pijn op poten zetten. De zangpartijen, briesend hardcoregebrul met een ontredderde paniek, zijn een pak prominenter dan bij de Belgen en leiden nu en dan ook de aandacht af van de transcendente aspiraties. Dat zorgt ervoor dat het getormenteerde geschreeuw in ‘Last Man Standing’, waar het wat aan de oudere Neurosis doet denken, na een tijdje gaat vervelen. Epische afsluiter ‘Jaxa’ toont gelukkig iets meer diversiteit, met psychedelisch aandoende passages die het geluid wat opentrekken. De vermorzelende punch en razende overgave van de band imponeren, maar kunnen niet voorkomen dat de aandacht aan het einde van deze dertig afmattende minuten sterk verslapt. Voer voor wie nog altijd oren heeft naar dergelijke ellende.