We zijn altijd wat achterdochtig wanneer een plaat The zus en zo Sessions heet. Wij menen de suggestie te bespeuren dat de creative spirit zijn intrek had genomen in zus en zo, en dat allerlei waanzinnig interessante gasten aan kwamen waaien om ongelooflijk geïnspireerd te jammen in een constante flow. Weet je wel. Wanneer je een coherente verzameling liedjes bij elkaar hebt gespeeld of het nou gedurende duizend sessies is of in een uur op zondagmiddag kun je er ook wel een behoorlijke titel bij verzinnen. Als niets de lading lijkt te dekken, zal die lading wel een incoherente verzameling zijn. En inderdaad: The Coldroom Sessions klinkt als een plaat die veel meer aandacht behoefte. Muzikaal ligt hij in het verlengde van de twee voorgangers, waarop ook gitaarpop a la Modern English, The Chameleons en vooral Kitchens Of Distinction werd gekruist met het shoegazegeluid van Slowdive en het post-rock-drama van Explosions In The Sky. Maar in tegenstelling tot die vorige platen en dan met name Flyover (2006) is dit album weinig meer dan de som der delen. Veel nummers zijn niet veel verder uitgewerkt dan het initiële idee van een gitaarloopje, zang en een climax met veel fuzz. Het klinkt allemaal alsof de band er na één keer spelen wel weer klaar mee was. Als een band daar vijf jaar voor nodig heeft, en ook nog eens niet verder komt dan op het resultaat het predicaat sessions te plakken, lijkt het einde nabij. Misschien kunnen ze hun carrière afsluiten met Live at Budokan.