Ultraphallus, met Xavier Dubois (zie zijn solocd 7 Improvisations, in Gonzo #91) in de rangen, is toe aan zijn tweede cd. Het debuut Lungville van dit uit Luik afkomstige kwartet blies ons letterlijk van de sokken. Hun kruising van Zu, Melvins en Unsane werkte op die plaat wonderwel. Op hun tweede album gaat de band verder op hetzelfde stramien, maar we hebben de indruk dat de songs toch net dat ietsje minder zijn. Er zit nog steeds heel wat noiserock in de muziek, de Buzz Osbourne-riffs zijn alomtegenwoordig en ook het hypnotiserende effect is bij momenten nog aanwezig, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat we met een doorslagje te maken hebben. De plaat werd opgenomen in vijf dagen en misschien is dit wel de oorzaak. Het moest blijkbaar allemaal een beetje te snel gaan. Live maakt de band het echter nog steeds meer dan waar. Daardoor mogen ze geregeld het podium delen met bands als Nadja, Vandal X, Blutch, Black Cobra en Raxinasky, allemaal bands die op een of andere manier van invloed zijn op het totaalgeluid van deze Walen. Met Melvins speelde Ultraphallus nog niet, maar met één Melvins per avond is iedereen natuurlijk ook al tevreden.