Humor en muziek, het blijft een verdomd lastig huwelijk. Voor elke geniale noot heeft Frank Zappa twee drollen van nummers geproduceerd die niets meer betekenen van zodra je de pointe gehoord hebt. Of herbeluistert u misschien elk jaar ‘Don’t Eat The Yellow Snow’? Laat die lezersbrieven maar komen, dan kunnen wij ook nog eens lachen. Anderzijds: voor elk hilarische scheet hadden Gene en Dean van wijlen Ween een hartverscheurende parel op zak. Laat het ons erop houden dat wanneer de humor gaat doorwegen, het muzikale kalf meestal verdronken is. Helaas dienen wij Jono El Grande (Jon Andreas Håtun, Oslo) in die hoek van de muzikale billenkletserij in te delen. Negenentwintig tracks en tweeënvijftig minuten lang jaagt Håtun maniakaal de glimlach na. Nu eens klinkt het op ‘The Choko King’ alsof Tom & Jerry door een Dixielandorkest worden achternagezeten, dan weer alsof het Décaporgel dicht tegen een zenuwinzinking aanzit. Titels als ‘Big Ben Dover’, ‘Chai-Niese Bloöeze II’ (met zijn recalcitrante strijkers misschien nog het meest intrigerende nummer op de plaat), ‘Avoiding A Void’ en ‘Twelve Finger Intestinal Tango’ vervolmaken het plaatje.
Alleen de titel ‘Ode To Arne Nordheim (1931-2010) doet enig sérieux vermoeden. Of de Noorse klassieke componist en elektronische pionier verguld zou zijn met de bijhorende track, is nog maar de vraag.
Begrijp ons niet verkeerd: met de virtuoze sillyness van pakweg X-legged Sally konden wij indertijd goed lachen. En ook de plaatjes van de geflipte japanner Cornelius zouden wij graag nog een keer opleggen, gesteld dat we de gekopieerde cassettes konden terugvinden. Iemand enig idee wat er van hém is geworden, overigens? Maar de mayonaise van Jono El Grande pakt voor ons niet, alle virtuositeit ten spijt. Misschien hebben wij wel gewoon géén gevoel voor humor, dat zou ook kunnen.