Hoe vaak komt een mens het tegen dat dé popprinses van zijn prille tienerjaren aanpapt met een stel van zijn favoriete lawaaimakers? Toegegeven, Sonic Youth heeft indertijd iets met Madonna gedaan, maar die trees heeft ons altijd ijzig gelaten, en bovendien beperkte haar aandeel zich tot het incasseren van de auteursrechten en de onverwachts in haar richting gewaaide geloofwaardgheid.
De samenwerking van Neneh Cherry met The Thing was voor ons wél groot nieuws en de mayonaise een mix van pop (covers van Madvillain, The Stooges, Tricky, Suicide) met vlijmscherpe freejazz-weerhaken bleek bovendien wonderwel te pakken. ‘The Cherry Thing’ was dan ook met vernietigende voorsprong onze favoriete plaat van 2012. Nu is er een bijhorende remix-plaat, en die stelt ons, ondanks de aanwezigheid van een paar kleppers, zelfs na meer dan tien geduldige luisterbeurten ferm teleur. De voornaamste vijand van de heren remixers is natuurlijk het origineel, waarop Cherrys vocalen en de piepende, schreeuwende en kloppende arrangementen organisch op elkaar inhaken. Dan kom je er als remixer natuurlijk niet van af met een paar soundbites over een fletse beat.
Het meest tekenende voorbeeld is Four Tets remix van ‘Dream Baby Dream’. De versie van NC&TT was het meest hypnotiserende dat we vorig jaar tot ons namen (we hebben de track continue herhalend beluisterd op een krap bemeten lijnvlucht Bratislava-Brussel). Kieran Hebdens four-to-the-floor invulling is hooguit slaapverwekkend te noemen. Kim Hiorthoy (ook verantwoordelijk voor de alweer exquise vormgeving) gaat als remixer ‘What Reason Could I Give’ te lijf met een gesyncopeerd pianomotief, wat handclaps en een gedrogeerd downbeat ritme. Niet slecht, maar bleekjes in vergelijking met zowel het origineel van Ornette Coleman en Asha Puthli (van de lp ‘Science Fiction’), als de reprise van Cherry en haar Noren. En wat Lindstrom & Prins Thomas met ‘Cashback’ aanvangen, dat heet bij ons ‘makke kak’. Laat maar komen, die lezersbrieven. Zélfs de voltijds angstaanjagende Merzbow slaagt er niet in om het origineel van ‘Sudden Moment’ het vuur aan de schenen te leggen, hoe gretig hij ook graait in Matts Gustaffsons saxofoonuithalen. Wel helemaal goed: wat Jim O’Rourke met ‘Accordion’ doet. Aanvankelijk lijkt hij niets te hebben toegevoegd aan het origineel, maar naar het einde toe begint hij te toveren met extra laagjes delay en distortion. Voor het eerst lijkt er écht chemie te ontstaan tussen Cherry, The Thing en de remixer.
Nymph is ons totaal onbekend research leverde niet veel op, maar we zouden er niet van schrikken als de professionele mythe-vormers van Goat achter de jungledrum en psychedelische wah-gitaartjes zaten waarmee ‘Golden Heart’ geïnjecteerd is. En ook ‘What Reason…’ krijgt helemaal achteraan nog een herkansing, door Carmen Villain. Dromerig-dronend en bass-heavy: misschien wel de beste remix van de plaat.
Geen complete misser dus, deze ‘Remixes’, maar met twee grote namen minder was er een zeer degelijke ep uitgekomen die we u ten volle hadden aangeraden.