Als wij tegenwoordig een groepsnaam met Fuck erin horen, letten we nét even beter op. Met de tweede Holy Fuck en het debuut van Fuck Buttons stond er al behoorlijk wat x-rated materiaal in ons eindejaarslijstje en de kans is groot dat er nog een lastminute hertelling gaat gebeuren, want de postbode heeft hier net The Chemistry Of Common Life van Fucked Up op de deurmat gesmeten. De groepsleden van Fucked Up (uit Toronto) luisteren naar koosnaampjes als 10,000 Marbles, Mustard Gas, Pink Eyes en Concentration Camp (ook: Gulag). Liveshows van Fucked Up eindigen bovendien niet zelden in bloed, schadeclaims en regelrechte rellen. U begrijpt dat onze bullshit-detector een extra injectie koelvloeistof nodig had. Maar Fucked Up lost de hooggespannen verwachtingen probleemloos in. Live en nu betrouwen we op mannen die er iets van kennen want zelf bevonden we ons weer eens op een psychedelische singersongwriter-avond is Fucked Up een withete hardcore-machine die warme herinneringen oproept aan de jaren 1980. Op plaat brouwt Fucked Up een duivels uitgekiende mix van de al genoemde hardcore en al wat geen enkele geniale gek ooit met het genre had kunnen associëren. Of kent ù misschien veel screamo bands die zich van congas, dwarsfluiten, moog en jachthoorn bedienen? Wie heel goed luistert ontwaart in No Epiphany zelfs een jam waarbij Boards Of Canada volledig worden ondergesneeuwd door Sick Of It All. De buikgrom van Pink Eyes wordt afgewisseld door refreinen die nu eens de meest melodieuze Fugazi in herinnering brengen, dan weer Hüsker Dü-achtige bliss. Hier gaan we nog tot ver in 2009 plezier aan beleven.