Inter Arma had na ‘Sky Burial’ geen zin in een eenvoudige opeenvolging van nummers. Eentje, ja, dat wel. Eentje waarin ze al hun eieren in een keer kwijt konden, waarin alle invloeden aan bod konden komen en waarin niet op een minuutje moest worden gekeken. ‘The Cavern’ dus, één stuk van veertig minuten, dat de bouwstenen van de reeds behoorlijk ongewikkelde, en voortdurend van stijl wisselende lange stukken van datzelfde ‘Sky Burial’ oprekt tot een onnavolgbaar episch nummer. Doom, black, sludge, psychedelica, mathrock en alsmaar meer progrock zijn de duidelijkste elemeneten. Het kwintet doet het ook dit keer hoofdzakelijk instrumentaal, en als er al een stem opduikt, leunt die aan bij de meest sinistere black metal. Was de voorganger nog enigszins te behappen, ‘The Cavern’ is een ferme kluif die ook na meerdere keren luisteren, zijn geheimen nauwelijks openbaart. Deze plaat is allicht bedoeld voor progrockliefhebbers die tegen een stootje kunnen. Wij weten nog steeds niet wat we eraan hebben. Pig Destroyer kan uiteraard niet onder doen. De band die meestal sneller dan het licht nummers erdoor jaagt, besloot om, naar hun normen, twee epische nummers uit te brengen. Deze werden overigens opgenomen in 2007 tijdens de laatste uren van het inblikken van ‘Phantom Limb’. De muziek is echter uitermate traag en log. Doomy, versplinterend heavy. Het titelnummer neemt bijna twintig minuten in beslag, een tijdsduur waarin deze grinders normalerwijze een tiental nummers erdoor blazen. En een overschotje is dit nummer niet. Het is een schoolvoorbeeld van logge, zware en tranceverwekkende doom, geworteld in de hoofden van Sunn O))) en Sleep. ‘Red Tar’ is met zijn zeseneenhalve minuut een stuk minder episch. Een uitermate boze Melvins, zo klinkt het nummer. Ruw, niet sneller dan het gemiddelde Buzz-epos en een gorgelend stemgeluid. Voor onze portie grindcore gaan we te rade bij ‘Vicarious Living’, waarin de vier heren van Columns stellen dat ‘We Grow Old And Find Our Exits’. Het is het vijfde nummer van dit debuut, eentje waarvan we nauwelijks doorhadden dat ze al aan het vijfde nummer waren. Het kwartet heeft dan ook geen tijd voor tierelantijntjes, maar raast lekker door. Grindcore en death metal is wat Columns ons door de strot ramt. En het is zoals het hoort te klinken: snel, heavy, een beetje ziek, onverstaanbaar, met vette riffs en overal korte metten mee maken. De leden zijn dan ook allen veteranen. Sommigen zaten in de legendarische grinders Hemdale in een ver Relapse-verleden, anderen zitten nu bij deathmetalbands als Wretched, Vehemence en Glass Casket. De invloeden komen dan ook van elk van hen. Adam Cody opent zijn beerputje, en de rest doen Exhumed en Brutal Truth eer aan. Snot uit de oren, frustratie weg: dat is de bedoeling. Een goed half uur later is Columns met glans geslaagd in zijn opdracht. Alles en iedereen kapot!