De A en de E van de bandnaam lopen eigenlijk in elkaar over, een ligatuur heet zoiets. Twee aan elkaar geschreven of gegoten letters, aldus Wikipedia. Een beetje moeilijk te catalogeren in een cdcollectie die alfabetisch is geordend. Een groot probleem zal het allicht niet worden, want op een paar songs na is dit eigenlijk absoluut geen bijzonder interessant plaatje. Het openingsnummer Wrong gaat er nochtans zeer goed in. Een fantastisch klinkende baslijn trekt het nummer en het album op gang, met een meezingbaar refrein en nekbrekende headbangmomenten die elkaar afwisselen. Het is één van de weinige hoogtepunten van de plaat, samen met het titelnummer. We horen veel stadionrock en zelfs een tweetal ballades annex aanstekerliedjes voor een groot publiek. Festivalvoer eigenlijk, want het is geenszins zo dat het niet goed gedaan is allemaal. Zou ook wel grof zijn met een bezetting die bestaat uit mannen die eerder hun pluimen verdienden bij Pelican, Undertow, The Rise, Juliette And The Licks, Cutthroats 9 en 16. Inderdaad, een divers gezelschap dat posthardcore, sludge en emopop met elkaar kan verenigen en dat in zijn beste momenten ook doet. We denken aan Quicksand of Helmet in een latere periode, Foo Fighters ook wel eens, al is de zang minder prominent en schreeuwerig. En toch ontbreekt meermaals net dat tikje extra om de songs boeiend te houden. The Bridge is een plaat van net niet, en heel soms yeah, zo hoort het.