Van John Zorns The Book Of Heads bestaan maar weinig opnamen. Tot en met 2012 was het er één – een opname uit 1995 van Marc Ribot. Met de nieuwe uitvoering van Christoph Funabashi zijn het er nu twee. Wanneer een dergelijk fenomeen zich voordoet, is de keuze voor de recensent al snel gemaakt: de nieuwste wordt met de oudste vergeleken en het blijkt dat de jonge virtuoos meer dan potentie heeft, van hem gaan we in de nabije toekomst nog veel horen. Of hij al beter is dan de oude meester durft de recensent in kwestie niet te zeggen. Hier en daar wordt er nog wat gestrooid met stijlkenmerken – Ribot is een bluesgitarist, Funabashi meer klassiek; Ribot is rauwer, Funabashi veel netter – en dan weten we waar de voorkeur ligt. Voor The Book Of Heads gaat dat helaas niet op, dan was het werk nu al gedaan. Het is een verzameling van vijfendertig études voor gitaar door Zorn geschreven voor Eugene Chadbourne. Elke étude vereist een hoge virtuositeit en gaat ver voorbij wat men gewend is van een gitaar. Naast de voor Zorn zo typerende stijlbeperking wordt de gitaar met ballonnen aangewreven of worden de snaren los geknipt of uit de brug getrokken. Zorn zou Zorn niet zijn als een deel van het stuk zeer associatief is genoteerd en dus eigenlijk een aanwijzing is voor improvisatie. Dat maakt dat The Book Of Heads uit 1995 niet minder een creatie is van Ribot en The Book Of Heads uit 2012 niet minder een creatie is van Funabashi. Luister vooral naar beide, want dan beluister je twee volstrekt verschillende platen van Zorn.