Sinds Ownliness (zie Gonzo 53) heeft het Nederlandse duo Beequeen vrij abrupt afscheid genomen van zijn status als internationaal gereputeerd ambient dreunproject. De geluidsexperimenten van Frans de Waard blijven vruchtbare bodembedekkers, maar Freek Kinkelaar stuurt het gezoem van de bijenkoningin steeds nadrukkelijker in de richting van de postrock. De subtiele klankmanipulaties krijgen het gezelschap van ijle gitaarpartijen, elektronica, vette drums en (een primeur) melancholieke gezangen. Muziek die bedelt naar een tweede leven als soundtrack van een donkere roadmovie. Vooral de excellent gezongen Nick Drake cover Black Eyed Dog spreekt tot de verbeelding. We blijven benieuwd of het hardcore experimentele publiek de nieuwe koers wil volgen, maar in een eerlijke wereld staan er voor elke afhaker meerdere vervangers klaar!