Tyson Vogel en Adam Stephens hebben vijf jaar gewacht om een nieuw album te maken. Dat is behoorlijk lang in indierock- of indiefolkland. Dus verwacht je een ijzersterk album waarmee ze opnieuw volop in de schijnwerpers belanden. Maar dat zal met The Bloom and the Blight niet lukken. Door Decay vallen de bomen in onze tuin vanzelf om, zo oeverloos zeuren doet Adam Stephens in dit nummer. Broken Eyes en Sunday Souvenirs zijn net niet van die bluesy getinte foute ballades waaraan zowat iedereen een hekel heeft. Toch staan er een paar nummers op die ware passie verraden. Opener Halycon Days is er zo eentje, die zo wanhopig en boordevol woede klinkt dat een argeloze luisteraar zou denken dat hij of zij hier een pareltje van een cd in handen heeft. Maar er zitten slechts weinig zulke songs tussen. Ride Away en My Love Wont Wait kunnen nog enigszins onze goedkeuring wegdragen, maar dan hebben we het zo een beetje gehad. Spaarzame drums en gitaar in wat rustiger liedjes als bijvoorbeeld Winters Youth, het hoeft geen probleem te zijn. Maar Stephens blijft zijn zielenleed maar uitspuwen op een manier die ons irriteert en verveelt tegelijk. We hadden weinig van deze plaat verwacht, vonden de hoes maar misleidend, en jawel: we hebben het weer eens bij het rechte eind.