Een bomvol releaseschema is het beste bewijs dat Conspiracy na de viering van hun eerste decennium vorig jaar niet van plan is om op zijn lauweren te rusten. Het najaar oogt bijzonder druk en deze drie releases zijn slechts de voorbode van een niet aflatend offensief. Van het zwaarste kaliber is Sunburned Circle, de lang aangekondigde jam tussen de onvatbare Finnen van Circle en de Amerikanen Sunburned Hand Of The Man. De twee bands ontmoeten elkaar een jaar geleden in Finland tijdens hun Europese tournee. Een samenwerking lag enigszins voor de hand. Hoe een spontane botsing van krautrock, noise, (atonale) free/freak folk en vooral (tribaal getinte) spacerock klinkt, horen we op The Blaze Game, een 40 minuten durende, licht chaotische explosie van freaky improvisatie. Het resultaat ligt bijgevolg behoorlijk zwaar op de maag; het adjectief vreemd mag in deze context dan ook een eufemisme worden genoemd. De seventies zijn terug, inclusief zwaar psychedelische hippiestuff als dit en rare drugs!
Even lastig te doorgronden, is de collaboratie tussen de immer productieve Belg Fear Falls Burning en zijn Nieuw-Zeelandse partner in drones Campbell Kneale, alias Birchville Cat Motel. Ruim 49 minuten lang is er een hoofdrol weggelegd voor gierende feedback en
subtiele randgeluiden waardoor de drone-effect een heel minimalistisch karakter krijgt. Het gevolg is dat dit album hoegenaamd niet werkt als achtergrondmuziek. Lezen en luisteren bijvoorbeeld is uitgesloten. Dan gaat het geheel al gauw vervelen, alsof er veel te weinig gebeurt. Alsof de drones te weinig verhalend zijn. Bij actieve beluistering opent het mysterie zich enigszins, vooral in het eerste kwartier, maar we kunnen ons moeilijk van de indruk ontdoen dat de echte chemie tussen Dirk Serries en Kneale achterwege is gebleven. Dat in tegenstelling tot hun samenwerking op Once We All Walk Through Solid Objects (zie elders).
De twee extra remixen van Robin Rimbaud en Justin Broadrick op de titelloze debuutep van Maninkari (ex-Bathyscaphe) moeten ongetwijfeld de twijfelaars over de streep trekken of op zijn minst fans van respectievelijk Scanner/Githead of Jesu/Godflesh/Final nieuwsgierig maken. Beide artiesten kweten zich, zoals verwacht, uitstekend van hun job, maar de Parijse broers Olivier en Frédéric Charlot hadden de klus ook wel zonder hen geklaard. Bijzonder veelbelovend is hun eigenzinnige mix van cinematografische postrock die opvalt door het gebruik van violen en percussie enerzijds; en rake accenten (minimalistische) jazz, repetitieve krautrock (de drums!) en ambient anderzijds. Dit voorproefje slaat daardoor een nagenoeg perfecte brug tussen The Necks, The Dirty Three en Godspeed You! Black Emperor. Later dit jaar verschijnt de dubbelcd Le Diable Avec Ses Chevaux, hun albumdebuut.