Nils Frahms naam klonk voor velen voor het eerst met The Bells, een plaat die hij twee jaar geleden maakte met Peter Broderick en die vorig jaar opnieuw uitgebracht werd op Erased Tapes. Broderick, toen al een rijzende ster, was zo onder de indruk geraakt van een cd-r met piano-improvisaties van Frahm dat hij hem vroeg voor zijn Piano Series op Kning Disk. In Brodericks woorden: I could spend ten years trying to write an amazing piece of piano music, and still it would never be half as good as these improvisations. Nu is dat ook weer overdreven, maar het is duidelijk wat Broderick aanspreekt in de fraaie improvisaties van Frahm: waar Brodericks eigen muziek altijd heel gereserveerd en strak omlijnd is, toon Frahm een grote muzikale fantasie. Op moeiteloze manier vloeit hij van majeur naar mineur, van ritmische stukken naar vrije vluchten en terug. The Bells doet daardoor precies wat je van een solopiano-plaat mag verwachten: het is heerlijke, subtiele achtergrondmuziek voor als je een vervelende schrijf- of administratieklus hebt én het is een spannende trip als je graag op de millimeter aandachtig wil luisteren. Wie echter denkt dat dat het verder is met Nils Frahm heeft het mis, zo bewijst zijn nieuwe release 7Fingers samen met cellist Anne Müller. Hierop grijpt hij terug naar zijn IDM-experimenten van zijn werk vóór The Bells. Neurotische beats buitelen over elkaar en dwarse cellopartijen strijken de boel aan elkaar. Frahm blijkt een uitstekende producer met perfecte aandacht voor details, en de combinatie van IDM met een modern klassiek geluid werkt wonderwel. Het wat nerveuze karakter van de plaat en zijn gelaagdheid maken dit werk wat minder toegankelijk dan The Bells, maar het is een goed teken dat Frahm, hoewel hij bewezen heeft met weinig middelen al prachtmuziek te kunnen maken, er toch voor kiest om zichzelf en de luisteraar af en toe uit te dagen. Een goede reden om deze man de komende jaren nauw te blijven volgen.