Bevatte Hibernaculum bewerkingen van eerder werk van Dylan Carlsons Earth, dan is The Bees Made Honey In The Lion’s Skull de echte opvolger van Hex: Or Printing In The Infernal Method uit 2005. Ook nu weer zet Earth, ondertussen een echte band, een stap vooruit of anders gezegd: verder weg van de ultieme trein der traagheid die Earth in een ver verleden was. Earth schuift verder op richting rock in combinatie met Amerikaanse gospel. Er is ook ruimte voor improvisatie en aan psychedelica refererend gitaarwerk. Adrienne Davis drumt net zo spaarzaam als op Hex, maar legt wel de fundamenten voor Carlsons spel, en de virtuoze gastgitarist Bill Frisell, die op een drietal songs meedoet, klonk in jaren niet meer zo geïnspireerd. Don McGreevy, tot nu toe alleen live de bassist bij Earth, maakt zijn langspeeldebuut en ook Steve Moore keert terug. Hij voegt akoestische en elektrische piano, Wurlitzer en Hammondorgelklanken toe aan de sound, waardoor die een stuk opener en gevarieerder wordt dan tot nu toe het geval bij Earth. De band lijkt op te schuiven richting mainstream, vraagt minder inspanning van de modale luisteraar en maakt bijna nummers met kop en staart die in het hoofd blijven plakken. Dat was vroeger wel eens anders, toen Carlson zo traag speelde dat we bijna onze hersenen hoorden kraken tussen de noten door. Is dit dan een mindere plaat van Earth? Neen, zeker niet. Het is gewoon een andere Earth, die net als voorheen meer dan de moeite van het beluisteren waard is. Psychedelische drones klonken zelden eerder zo verslavend.