Moet het altijd vernieuwend zijn om te kunnen boeien? Is een hoop muzikale en verbale clichés bij elkaar per definitie getuigend van een te laag niveau? Wij denken van niet als het er tenminste in één keer goed over is, als men overdrijft moet men dit goed doen, zie bands als The Darkness en de The Homeland cd van Bobby Conn. En nu deze Helldorado, de groepsnaam laat al niet veel aan de verbeelding over. En U heeft het goed, deze Noorse bende heeft heimwee naar het roemruchte Wilde Westen. Smartlappen met het typische melancholische Moriconne geluid worden afgewisseld, met drinkenmansliederen die zwaar naar de tequila ruiken, en aanstekelijke rocknummers met gierende orgels. Plat amusement dus waar niks verkeerds mee is, het is zelfs wel eens leuk en zeker niet slecht gebracht maar voor de meerwaarde zoeker zal Helldorado wel not done zijn. Christian Kjellvander bracht zijn jeugd door in Amerika en verbleef voor de opname van Faya weer geruime tijd in dit land, maar nam de plaat toch op in zijn thuisland Sweden. Kjellvander startte begin jaren 1990 met de lo-fi band Loosgoat. Solo valt hij terug op de folklore van het land waar hij zijn jeugd doorbracht. Faya ruikt net zoals The Ballad Of Nora Lee naar het Wilde Westen maar is niet zo wild. Na een korte intro gaat de plaat veelbelovend van start. Twee stevige rock songs met een vleugje country waarin alles juist en muurvast op zijn plaats zit doen uitkijken naar meer. Maar dan zakt het tempo, tranentrekkers en overdreven melancholie halen de vaart uit de plaat. Wat rest zijn wat saaie songs die op hun best van ver doen denken aan Joe Henry ten tijde van Short Man’s Room en Kindness of the World. Enkel voor de doorwinterde alt.country freaks.