Een falsetstem werkt haast nooit bij een rockband. De hoge zanglijnen vloeken vaak met het hardere gitaarwerk. Matthew Kelly, zanger van The Autumns slaagt er moeiteloos in zijn frêle stemgeluid te combineren met rockgitaren. Toegegeven, wat de groep maakt is geen rock pur sang. De opbouw van de nummers is kenmerkend. Haast alle nummers starten als rustige ballades en ontploffen ergens middenin. Op de schijft staan zelfs twee intrumentale nummers waarin het melancholische van een cello gecombineerd wordt met een sfeervol glockenspiel. Bijster origineel klinkt het allemaal niet. De link met Jeff Buckley is snel gelegd, al klinkt de stem van Kelly matter en doffer. De groep valt nog het beste te vergelijken met de Britten van Muse zowel de zang als de songstructuur tonen gelijkenissen. Daar waar Muse kiest om resoluut te rocken, zoeken The Autums het experimentele op. Zo hoor je op het slotnummer van de plaat een eigen versie van het genre countryrock.