Hoe komt het dat een artiest of band die ooit toonaangevend en/of vernieuwend was tijdens een latere carrièrefase andere bands of genres begint achterna te hollen? Waarom glijdt avant-garde af naar retro? Kan je namelijk niet continu innoverend zijn? Droogt elke inspiratie wel een keer op? Waarom meent een band als pakweg Front 242 bijvoorbeeld te moeten klooien met bigbeat? Diezelfde vraag dook aanvankelijk ook op bij The Amaranth Fields. Uit elke porie ademt de ambient elektronica van Bigeneric immers de jaren 1990 uit. In het bijzonder elektronische acts van het tweede echelon uit die periode zoals Fluke, Salt Tank of Sandspider. Nochtans is Bigeneric het project van Zwitser Marco Repetto en die schreef ooit mee new wave geschiedenis al lid van Grauzone. In zijn thuisland heeft hij in elektronicamiddens het statuut van een halfgod. Echt baten, doet dat echter niet. The Amaranth Fields is mooi, maar hyperonschuldig en vederlicht. De klanken zijn licht hypnotiserend, de productie glashelder, maar tegelijkertijd overheerst een gevoel van vrijblijvendheid. The Amaranth Fields is kortom als zuurtjes: best lekker, maar te consumeren in kleine porties. Anders haal je je gehemelte open en wordt het vervelend.