‘Tegelen’, gezien mijn immens afwezige populariteit bij de meisjes ben ik daar zelf in mijn jonge jaren niet echt aan toegekomen. Zelfs bij dansles danste ik met regelmaat de stapjes alleen. Wellicht een gevolg van mijn voortdurend obsessieve geklets over nieuwe bands die ik nu weer had opgepikt, mijn donkere wereldvisie die maar al te graag met iedereen deelde of gewoon mijn ongewassen lange haar en dito uiterlijk, maar ’tegelen’, ‘schuifelen’ of ‘slowen’ dat deden de jongedames niet met mij. Een ervaringsdeskundige kan ik mij zelf dus moeilijk noemen, maar mijn vermoeden is dat ‘The Affliction’ de ideale plaat is om je geliefde strak tegen je aan te drukken en trage cirkeltjes over de vloer te gaan trekken. Het debuut van Bare Mutants staat vol met in echo en gruis gedrenkte psychedelische garagerock schuifelaars. Broeierig traag en vol gelaagd, brandt Bare Mutants een sleep spoor in de vloer. Het is de muziek waarbij het makkelijk voor te stellen is dat deze op een alternatiever schoolfeest in de jaren 1960 werd gespeeld, waar chaperonnes de hormoon opgejaagde jeugd op de schouder tikten wanneer het te slijmerig werd. Maar even goed is het goed voor te stellen dat zwarte lederen jacks op deze tonen tegen hun motor aanleunden en de vetkuif een beetje subversief naar links lieten hangen. Het soort jengelende rock-‘n’-roll waarop ik best een rondje had willen tegelen met die meisjes die mij niet zagen staan of, nog erger, negeerden. Dit omdat ik een beetje gek was en altijd maar bezig met nieuwe muziek. Iets wat ‘The Affliction’ overigens verre van biedt. Edoch, een prettig deuntje nieuwe oude muziek, dáár klets ik ook maar al te graag over.