In Sydney was feedtime, met kleine letter zoals ze het steeds zelf wilden, tijdens zijn bestaan een heel belangrijke band. Rick (gitaar, zang), Al (bas) en Tom (drums), de muzikanten doen niet aan familienamen, maakten vier albums in hun tienjarige carrière tussen 1979 en 1989. Tussen 1994 en 1996 dook de band, weliswaar met aan andere drummer, even weer op en nam zelfs een album op, Billy, voor Amphetamine Reptile. Dat album was veeleer gebaseerd op het legendarische aspect van de band en maakte weinig brokken. Eind 2011 kwam het originele trio opnieuw samen, om deze uitgave te promoten. Deze fraaie box bevat de vier albums die feedtime maakte voor Aberrant Records, aangevuld met wat onvindbare nummers die als single of compilatiebijdrage verschenen. Een hele boterham uiteraard, zevenenzestig nummers van dezelfde band. Doch, de klasse straalt er nog steeds vanaf, de variatie is groot en die bas van Al doorstaat alle tijdssegmenten. Dit is noisy bluespunk zoals we die ons ook herinneren van Laughing Hyenas en het eveneens Australische King Snake Roost, met wie feedtime een single deelde. De eerste plaat, Cimaron, laat al prematuur horen waar dit trio toe in staat is. Meestal korte songs, die punk met pubrock vermengen en laten horen dat feedtime ook een grote liefhebber is van cajun en blues. Dat bewijst hun eigenwijze cover van I Wonder Whats The Matter With Pappas Little Angel Child van Mississippi Fred McDowell. Het geluid van deze eersteling, die van grote invloed was op Mudhoney en alle vroege bands die bij Sup Pop tekenden, wordt op opvolger Shovel verder uitgewerkt. Door de betere productie komt feedtime uitstekend tot zijn recht en laat meteen ook horen waar veel noiserockers na hen de mosterd haalden. Ook hier zijn de baslijnen van Al het handelsmerk, bovenop de maffe ritmes en het aparte stemgeluid, brommend en hees, een beetje als Michael Gerald (Killdozer) en uiteraard als Peter Hill (King Snake Roost). De band was trouwens tot nog beter in staat, luister naar hun coveralbum Cooper S en merk dat zelfs de meest bekende songs in hun handen helemaal een feedtimebehandeling krijgen. The Rolling Stones, Lee Hazlewood, The Stooges, The Ramones, Lee Hazlewood, The Beach Boys en een zwik anderen krijgen een nooit vertoonde behandeling. Heel zelden is de originele song te herkennen, voor de rest is dit pure feedtime en net als de andere cds in deze box intrigerend van begin tot eind en pure klasse. Suction sluit de box af en wie dacht dat het trio het met de jaren kalmer aan zou hebben gedaan, is er aan voor de moeite. feedtime gaat er bij het gros van de songs nog harder tegenaan dan ooit tevoren. De band wordt op het internet heel dikwijls als artpunk bestempeld in de lijn van Wire en Gun Club. De heren zullen er blij mee zijn, is ook gedeeltelijk waar, maar feedtime is altijd trouw aan zichzelf gebleven en kwalitatief consistent. En dat is een streepje voor.