Bij deze Roemeense artieste staat haar stem centraal, maar de vocale experimenten (fluisteren, spreken en zingen) worden ondersteund door zelfgebouwde apparatuur, die vooral diepe bastonen lijkt te produceren. Hoewel het gesproken woord de kern van haar Kunst vormt, is Kalancea zo wijs om er ook opvallend langdurig het zwijgen toe te doen, en (in tegenstelling tot pakweg Lydia Lunch) de luisteraar hierdoor de nodige ademruimte te geven. Dankzij deze werkwijze blijven we ook aandachtig voor de uitstekende soundscapes vol pruttelende en knisperende modulaire klanken, ongemakkelijke drones, funeraire strings, en vervormde field recordings. Lang geleden dat we het woord vet nog eens in een review mochten gebruiken, maar deze omschrijving past nu eenmaal perfect bij de toonaard die ze met haar elektronische machines produceert. Dat de sfeer donker en industrieel is, is een open deur intrappen, maar als we onze afdeling Boze Vrouwen onder de loep nemen, plaatsen we Kalancea eerder tussen melancholisch en gecontroleerd slechtgezind, dan bij woest. Voor de goede verstaander: dus eerder een Jarboe dan een Diamanda Galás. Misschien is ‘Poisonous Girl’ autobiografisch? Dat ze voor het Engels kiest, en er nooit in slaagt om haar accent te verbergen, vinden we een pluspunt op deze debuut-cd (of gelimiteerde dubbele 12inch). We hebben er immers altijd al van gedroomd om streng toegesproken te worden door een Roemeense Geheim Agente, in een kerker vol dreunende machines en sissende loodgieterij.