Groot-Brittannië is nooit vaandeldrager geweest in het wereldje van soul, hip hop en r n b, maar dat belet niet dat met de regelmaat van de klok heel wat Britse artiesten een poging doen een carrière te lanceren in een van deze genres. Zo ook Estelle, een jongedame die volgens de persbio reeds drie maal de UK Hip Hop Awards won. Op haar debuutalbum The 18th Day is daar nochtans niet veel van te merken: Estelle serveert krijgt vrij lauwe r ‘n b op het bordje. In plaats van op zoek te gaan naar een eigen geluid, nestelt de cd zich in een conformistische houding en imiteert ze de grootste Amerikaanse spelers uit de scene. Ondanks de commerciële sound kunnen de eerste tracks, waaronder de hitsingle 1980, de aandacht nog wat houden. Na een kwartier speeltijd verandert dat plaatje en taant de belangstelling in ijltempo. Hoofdschuldige daarvoor is een opeenstapeling uitermate zwakke nummers, zoals de onbeholpen knipoog naar de Motown-sound Go Gone, of het klungelig-chaotische Dance With Me. Wanneer er tussen de prut nog eens occasioneel een tof nummer opduikt, lijkt dat meer op een toevallig ongelukje dan het muzikale resultaat van noeste vlijt. Op dat ogenblik is de interesse trouwens te ver weggeëbd om het geheel nog te redden.