De naam Magda Mayas zal misschien niet bij heel veel mensen een belletje doen rinkelen. De pianiste, die in Berlijn resideert, studeerde een jaar in Amsterdam bij Misha Mengelberg. Ze speelt samen met Chris Abrahams en Tony Buck, leden van The Necks. Met Buck zit ze in de band Transmit. Mayas is zo’n pianist die je beter niet omschrijft als een toetsenspeler. Daarvoor beroert ze net wat te veel het binnenwerk van het instrument. Plukken, wrijven, hameren – en een doos vol spulletjes die ze tussen of op de snaren kan plaatsen. Er trilt en gonst en tinkelt van alles in dat innerlijk, alsof ze de ziel van dit anders zo rigide instrument steeds weer nieuw licht laat zien. Je ziet de vleugel de wenkbrauwen al optillen van uiterste verbijstering. De verbazing in mijn oren is van hetzelfde kaliber. Hier is iemand aan het werk die heel precies weet hoe ze al die onderdelen te lijf moet gaan. Met een gevoelig gehoor en minstens zo gevoelige handen verleidt ze op de lp ‘Terrain’ een piano en een clavinet, een toetsinstrument met gitaarpick-ups dat in de jaren 1960 ontwikkeld werd, al improviserend tot ongehoorde klanken. De clavinet, te horen op kant twee, heeft onder haar behandeling inderdaad een geluid dat doet denken aan een elektrische gitaar. Mayas laat de snaren ratelen en ritselen, ontlokt er barre dissonanten aan, maar doet ze ook opvliegen in dromerig galmende samenklanken. Daarmee roept ze herinneringen op aan het vroege solowerk van gitaristen als Fred Frith en Hans Reichel. Maar ook zonder die referenties is dit een schitterende plaat.