Ons overkomt het wel vaker: de pick-upnaald blijft hangen en terwijl we heel goed beseffen dat een plaatkant geen anderhalf uur kan duren blijven we gehypnotiseerd luisteren. Deze complete verpulvering van elke breinactiviteit is exact wat Boyd Rice wil bereiken met zijn gestoorde loops. De overzichtcompilatie Terra Incognita overkoepelt de meer ambient getinte geschiedenis van iemand die vooral als noise en marsmuziekliefhebber bekend staat. Toch debuteert Rice in 1975 niet met harde noise. The Black Album bevat repetitief haperende gepikte muziekflarden en in die periode poseert de maker trots met een sloophamer boven de restanten van een vinylcollectie. Een verzameling tapeloopexperimenten met Frank Fad Gadget Tovey komt in 1981 met een kwaliteitsgarantie: 100% non-muzikaal. Door het gebruik van lussen is het natuurlijk een koud kunstje om (de illusie van) melodie of ritme te creëren en vanaf Blood And Flame verfijnt NON deze techniek door met dikkere en subtielere noiselagen te werken. Op dat gebied is Sunset een ware klassieker: een bezwerende draaikolk waarin de onderworpen luisteraar uiteindelijk ook alles hoort wat hij wil of denkt te horen (stemmen, klaroengeschal, noise, drums enzovoort). Op recenter werk als Receive The Flame en Black Sun worden ook de geestesverruimende mogelijkheden van echte melodieën (het melancholische Solitude) en surroundsystemen uitgetest. Natuurlijk hebben we ook klachten over deze mooi vormgegeven cd. Ten eerste is de pijnlijke afwezigheid van nieuw/exclusief werk een tegenvaller en door dit materiaal op cd uit te brengen gaat een groot deel van de pret verloren. De originele vinylplaten kunnen immers op elk mogelijk toerental worden afgespeeld en blijven soms écht hangen!