Cellisten, werkzaam in het muzikale veld van improvisatie, zijn op de vingers van één hand te tellen. In onze contreien heb je natuurlijk Ernst Reijsiger en Jan Kuijken (zie GC 78), maar dan wordt het al wat moeilijker namen op te sommen. Over naar de overkant van de grote plas dan maar: daar is Fred Lonberg-Holm actief, die met ‘Terminal Valentine’ aan zijn derde album als leider toe is. Helaas is het project geen succesverhaal geworden. De meeste nummers ontplooien zich als vrij fletse en saaie vehikels voor de improvisatieoefeningen van Lonberg-Holm. De lijnen van de cellist kenmerken zich door van pauzes verstoken thematische uitwerkingen. Er vallen weinig klemtonen te ontdekken in het spel van de cello, waardoor de nummers een taai karakter krijgen en snel gaan vervelen. Ook de structuur van de improvisaties laat vaak te wensen over. Een uitzondering als ‘There’s No Way’ (waarin we eerst een expositie krijgen van het thema, waarna er een avontuurlijke improvisatie begint) bevestigt de regel. Op veel andere nummers verlaat Lonberg-Holm dat klassieke pad en worden de composities onoverzichtelijk. Ook de wisselwerking met Jason Roebke (bas) en Frank Rosaly (drums) vertoont ernstige problemen; zij krijgen praktisch geen kansen om pittige solo’s te poneren en worden al te vaak teruggedrongen in een louter ondersteunende begeleidingsrol. Let op, enkele nummers waaronder de opener ‘Three Note Song’ zijn écht wel de moeite waard, maar met een handvol deuntjes bouw je natuurlijk nog geen volwaardig album.