Tsurubami is een project van Kawabata Makoto van Acid Mothers Temple, samen met Emi Nobuko en Higashi Hiroshi, dat reeds bestaat van de tijd toen ze alle drie nog lid waren van Tenkyo no To, de voorloper van AMT. Tot aan 2000 speelde de groep slechts sporadisch samen en kwamen er slechts mondjesmaat opnames in de rekken, maar daar is sindsdien verandering in gekomen. ‘Tenrin’ werd, zoals steeds bij Tsurubami, live ingespeeld en volledig geïmproviseerd. Overdubs komen er evenmin aan ter pas. Wat we te horen krijgen, is exact wat de drie heren (bas, gitaar en drums) speelden. Twee ferme lappen muziek zijn het geworden, waarvan vooral ‘Kakaru Hengo No Yukusue Wa’ in de smaak valt. Makoto gaat zoals in de beste AMT-traditie volledig loos op zijn gitaar. Hij zuigt ons letterlijk zijn muziek in, tot de gitaren het van onze hersencellen overnemen. Het tweede stuk, ‘Ten Nozomite Tsuki Idezu’ is rustiger van aard, als speelden de drie heren met wat elektronica, al is dat niet zo. Een essentieel album is dit zeker niet, maar liefhebbers van Makoto’s en AMT’s gefreak zullen zeker blij zijn met deze cd (www.vivo.pl). De plaat van Marble Sheep & The Run-Down Sun’s Children is een heruitgave van het album ‘Shinjuku Loft’ (Cold Spring, 1996) dat voor de gelegenheid is aangevuld met twee bonustracks. De originele opnames werden voor de heruitgave op Dirter volledig geremastered en stammen van drie verschillende live-sessies (alle uit mei 1988) die voor de oorspronkelijke release wat werden opgepoetst. De twee bonustracks (oktober 1988) doen er iets minder toe en zijn voer voor completisten, want de twee nummers werden niet eerder uitgebracht. Ze zijn minder heftig, minder freakend en met meer zang, wat in de drie lange psychedelische rockstukken nauwelijks gebeurt. Die zang in de twee bonustracks breekt een beetje de opgebouwde sfeer van de originele opname, wat eigenlijk best jammer is. De cd dateert uit de glorieperiode van Marble Sheep, met leden van Zeni Geva, Incapacitants en Hijokaidan in de gelederen. De drie lappen van twintig minuten waarin de band volledig loos gaat, blijven ook nu overeind. Typisch Japans psychedelisch gefreak waar geen einde aan lijkt te komen, maar dat door zijn variatie en geïnspireerd spel toch geen seconde verveelt. Als we het niet zouden weten, zouden we denken dat de opnames niet zo oud waren. Bovendien klinkt Marble Sheep hier als een AMT in supervorm, en dat kunnen we altijd waarderen.