Soms is veel niet genoeg. Dan willen ze alles. Hun straat, mijn stad is ze te klein. Ze willen de wereld. Lef, beats en tonnen creativiteit. Ze hebben Het Woord en de bevlogenheid van een stel avonturiers. Ik ben een angsthaas. Ik heb nog alles te leren. Wie is vandaag mijn leermeester, mijn persoonlijke Master Of Ceremony. Lomechanik of Cavemen Speak? Ik trek met onuitwisbare verf een dikke witte lijn op de stoep. Het is een grens, Borderzone Zero. Ze springen verder. Nooit genoeg en altijd meer. De gouden kettingen ontbreken, toch passen ze perfect in en inhaleren ze met volle teugen de hip hopcultuur. Ongrijpbaar. Bij iedere nieuwe poging staan ze een stuk verder, groeien ze boven zichzelf uit. We hebben Lomek03 laten rijpen. Lieten de deadline passeren, de klok stond op halfzeven en het was vroeg nacht. Hun debuut deed ons duizelen, deel drie is anders. Het liet ons meer zoeken. Het is geen instant hapklare brok, maar een met zorg bereide maaltijd. Delicatesse. Het voorgerecht heet Let Your Flag. We twijfelden, enkel en alleen omdat Turning Out K.O en Turning Out O.K toen nog moesten komen. Met elke nieuwe poging een zijstap verder. Een stap is plots een sprong, ook voor Cavemen Speak. Het zijproject van Nomad en Siaz heet Gunporn. Ook dat is een zijstap, een pitstop en een kokende smeltkroes van culturen. Zweedse hip hop, Duitse beats, Amerikaanse hip hop en Belgische kunde. De wereld voor altijd mijn dorp, mijn stad? Elke grens, elke witte lijn ver voorbij. Ik heb nog veel te leren. Rap Attack van David Toop ligt op mijn nachtkast en voor het slapengaan dacht ik nog: Wie is vandaag mijn Master Of Ceremony?. Leaves Keep Falling is een uitstekende keuze, maar ik ben verliefd op Dont Touch My Levels en dat gevoel neemt niemand me ooit af. Ik buig voorover. Baggy Trousers. Toekomstmuziek, het is het enige woord dat ik bedenken kan. Elke grens voorbij.