Altar Of Plagues uit het Ierse Cork gaat bij elke release een stapje verder. Het trio rond James Kelly debuteerde met de ep Sol, maakte daarmee indruk bij het blac kmetalpubliek en bevestigde die status met het indrukwekkende debuut White Tomb uit 2009. Op opvolger Mammal uit 2011 zette de band zijn bakens al iets verder. Ambient, postcore en psychedelica deden hun intrede om het black metalpalet van extra zuurstof en zwartgalligheid te voorzien. Een monolithisch en loodzwaar album werd het, gebaseerd op het werk van Emily Dickenson en de negatieve perceptie die dat bij de groepsleden zelf teweegbracht. Nu is het tijd voor Teethed Glory And Injury. Vrolijker is de band er zeker niet op geworden, integendeel. Dat Altar Of Plagues gegrondvest is in black metal blijft onmiskenbaar. Voor puristen van dat genre is dit album echter absoluut niet geschikt. Er sluipt alsmaar meer doom binnen, hier en daar zelfs een beetje sludge, naast de reeds vertrouwde postmetal en ambient aandoende fragmenten. Voeg daar de duivelse stemmen van James Kelly (ook gitaar en diep trieste synthesizer) en Dave Condon (ook bas) aan toe, en de neerslachtigheid druipt van de plaat. Drummer Johnny King zorgt met zijn uiterst precieze maar nergens overhaaste meppen voor een ideale omkadering. Altar Of Plagues opteert meer en meer voor het creëren van een duistere sfeer, richting soundscapes, en laat de oorspronkelijke pikzwarte metal links liggen. Teethed Glory And Injury is het beste, én donkerste, werk van dit trio tot nu toe. Geen noot teveel, geen mededogen te bespeuren. Pure schoonheid, misantropie en extreme eenzaamheid gaan perfect samen.