Wat een lelijk en amateuristisch ogende hoes! Met enige terughoudendheid startten we dan ook met het beluisteren van deze cd. Vooroordelen houden geen steek hebben we weeral geleerd. Dat zou ook niet mogen, Hugo Race is niet de eerste de beste. Hij zat op een blauwe maandag nog bij de Birthday Party en speelde vijf platen mee vol van Nick Cave & The Bad Seeds. Zelf is hij blijkbaar ook niet de gezeligste mens. Zijn diepe basstem werkt niet meteen opbeurend. En de songs gaan vaak over de teloorgang van de aarde en spirituele zaken. De muziek is een samengaan van theatrale bombast, etnische invloeden en gedreven rock. Veel bevreemdende percussie die aan Tom Waits doet denken en arrangementen met blazers en allerhande snaarinstrumenten zorgen voor een surrealistisch geluid. Als hij echter dit experimentele karakter wat laat varen en gewoon gedreven rocknummers schrijft doet het aan de laatste plaat van onze nationale rock trots dEUS denken. Echter staan er naar onze oren ook saaie ballades op en als je de spiritualiteit en Race zijn wereldbeeld buiten beschouwing laat, worden de songs hier en daar platte liefdesliedjes. Race had beter wat songs geschrapt, dan had het een zeer sterke plaat kunnen zijn. Nu is de cd niet slecht maar blijft in de schaduw van zijn verleden staan.