Dit trio uit Portland, Oregon kon ons met hun vorige release, de ep The Curse Of The Longest Day maar matig boeien. Misschien hebben we toen te vlug geoordeeld. We zagen het als het zoveelste emocorebandje dat niet slecht was, maar ook niets nieuws bracht. Talk Like Blood bewijst het tegendeel en laat een band horen die zeker weet te overtuigen. Het werd een sublieme mix van emocore, hardcore en de nieuwe garde post-postpunkers. Fugazi en Karate zullen wel altijd helden blijven. Maar het is gelukkig niet allemaal zo rechtlijnig. Slint en aanverwanten komen ook meedoen. En met deze kenmerken kan, als alles meezit, een goed plaatje worden gemaakt. En het zit goed op Take Like Blood, hevige hardcore stukken, gestileerde artrock, een juiste dosis emo en catchy indie. We denken bij zo veel positieve woorden dat misschien de producers Jay Pellicci (Deerhoof) en Scott Solter (Spoon, Okkervil River) ervoor gezorgd hebben dat het geen stereotype plaat is geworden. Doet er niet toe, Take Like Blood heeft al meer door de boksen geklonken dan Maxïmo Park.