Op voorganger Grey Oceans kwam er al wat sleet op de formule, maar op het nieuwe Tales of a Grass Widow lijkt de magie tussen de zusjes Casady zo goed als volledig uitgewerkt. Bianca en Sierra
presteren niet ondermaats, maar het is allemaal zo voorspelbaar geworden. Als uw buurman met zijn hond langskomt die op zijn achterpoten kan dansen, dan verwacht u de volgende keer dat het beest er een koprol aan toevoegt, toch? En dat blijft uit. De speelse melodieën, de onbevangen zang, het gekraak van de instrumenten, hier en daar wat beatbox,
de gekende ingrediënten zijn aanwezig, maar het resultaat viel van ver te voorzien. Je komt bovendien tot de vaststelling dat het naïeve al snel omslaat in iets kinderachtig, als het niet perfect uitgevoerd wordt. Oudgediende Antony Hegarty zingt een nummertje of twee mee, maar geen van hen haalt het niveau van hun eerdere samenwerking Beautiful Boyz. Akkoord, je kan zeggen CocoRosie nooit eerder zo elektronisch klonk als op dit vijfde album. Zo wordt opener After the Afterlife aangedreven door iets dat kan doorgaan voor een trage discobeat, en verkennen de zusjes op Villain voorzichtig de dubsteppatronen. Maar overtuigen doen deze nummers niet. Enkel Gravediggress, met zijn schuifelende ritmes, weet echt te boeien. Dat is te weinig. Zeker voor een band als CocoRosie die onze aandacht vroeger met gemak een hele plaat lang wist vast te houden.