In het laatste decennium van de vorige eeuw kon je in een aantal steden in Nederland TV10 Gold ontvangen. Een kanaal waarop de series van weleer werden herhaald. Zo kon je daar driemaal daags een en dezelfde aflevering van M*A*S*H kijken. Zwarte humor in een veldhospitaal gedurende de Koreaoorlog begin jaren 50 van de vorige eeuw. Muzikaal werd de serie uit de jaren 70 ondersteund door niets zeggende lounch, refererend naar de periode waarin de doktoren door de Koreaanse modder ploeterden. Het kan haast niet anders dan dat Sean OHagan alle 251 afleveringen van deze serie op DVD in zijn kast heeft staan. Met Talahomi Way lijkt hij namelijk zijn best te doen de soundtrack van M*A*S*H te benaderen. Natuurlijk, moderne tijd heeft elektronica aan het geluid toegevoegd. Maar verder is The High Llamas net zo vol met blazers en strijkers als de muziek luchtig is. Exotische bossa nova ritmes, zwijmelarrangementen van strijkers en vibrafoon. Brian Wilson adoratie gecombineerd met leenwerk van Van Dyke Parks maken deze twaalfde plaat van The High Llamas. Een album dat soms, juist door inventief gebruik van de moderne middelen, de aandacht trekt, maar verder gewoon in slaap sust. Een plaat die dus past bij de staat waarin Amerika de Koreaoorlog uitkwam en Vietnam in rolde, met de ogen dicht, gezapig en meegaand. Een perfecte soundtrack achter de helikopters van M*A*S*H, maar meer ook niet.