Caleidoscopisch was het woord dat ik over mijn tong liet rollen toen Gui Boratto in 2007 zijn meesterwerk Chromophobia op de wereld losliet. Caleidoscopisch, heerlijk woord vond ik toen en nu nog steeds eigenlijk. De man, een architect uit Brazilië als we het goed hebben, had al een lange staat van dienst toen hij zijn debuut op het instituut Kompakt uitbracht. Boratto werd terecht een van de sterkhouders van het label en daarom werd er ook reikhalzend uitgekeken naar Take My Breath Away. Het titelnummer en vooral Atomic Soda zijn de perfecte openers voor de plaat. Ingenieus, episch, larger than Life en vooral twee perfecte voorbeelden van de grandeur van de Kompaktsound. Amper twee nummers ver en we voorspellen een bloedhete zomer. Colors haalt het tempo wat omlaag, weliswaar met een nummer dat zonder moeite tot het beste werk van Orbital kan worden gerekend. No Turning Back lijkt met zijn opgeblazen kinderstemmetje het verplichte stukje nonsens te zijn dat al te vaak platen van het label doorkruist. Opvallend is dat net de kalmere nummers Colors, Azurra, Les Enfants, Besides en het loungy slotnummer Godet ons het minst kunnen bekoren. We hebben er alle begrip voor dat Boratto verdienstelijke pogingen onderneemt om zijn plaat ook in de huiskamer tot zijn recht te laten komen, maar ondanks zijn inspanningen blijft hij vooral een degelijk en vooraanstaand producer van dancemuziek. DJ Koze ofte Stefan Kozalla worstelt net met dezelfde vraag als zijn labelgenoot op Kompakt. Hoe transformeer je geloofwaardig van danceproducer tot gerespecteerd muzikant? Kozalla, zijn vreemdste alter ego luistert naar de naam Adolf Noise, bundelt op Reincarnations zijn beste remixen. Ironie van zijn lot is dat net de remixklussen die hij voor zijn geestesgenoten afleverde het langst overeind blijven terwijl zijn bewerkingen van popnummers ons nooit echt kunnen bekoren. Eens danceproducer, altijd danceproducer. Laatste in de rij is Peter Kremeier. De man heeft een vaste stek op het Playhouselabel (zie ook Ricardo Villalobos, Isolée en MyMy en maakte er naam als een gerespecteerde backbencher. Op Care brengt hij als Losoul zijn grote liefdes minimal house, jazz, soul en funk samen in een overhitte, maar erg strakke plaat. Care zal door het overaanbod vermoedelijk wat uit de boot vallen. Erg jammer, want voor ons is dit een staaltje van uitzonderlijk vakmanschap en de betere aankoop van het moment. Laat de hemel openbreken, voor eeuwig zon en regen.